Είναι που λες κάποια τραγούδια, κάποιες μελωδίες, που μπορούν να σκηνοθετήσουν μέσα μας ολόκληρες σκηνές από το πουθενά. Το΄χεις προσέξει? Και δεν έχει να κάνει με αναμνήσεις. Απλά ξεπηδούν εικόνες. Εικόνες που ξέρουν τα βήματα και χορεύουν στη μουσική...
Τί εννοώ θα μου πεις.
Όταν ακούω το Layla του Eric Clapton βλέπω αμερικάνικο μπαρ. Ναι, σαν αυτά στις ταινίες. Παλιά ξύλινη μπάρα, χαμηλό κοκκινωπό φωτισμό, μουσάτο πενηντάρη μπάρμαν και τον ήχο μπιλιάρδου στο βάθος.
Στο Fast Car της Tracy Chapman είμαι σε αυτοκίνητο που τρέχει σε ανοιχτούς δρόμους. Οι εικόνες εξω εναλλάσσονται γρήγορα. Είναι χρυσαφιές. Είναι αργά μεσημεράκι. Μυρίζει ελευθερία και ξεγνοιασιά.
Με τους Pink Floyd και το Wish You Were Here είναι καλοκαίρι βράδυ. Κλασσικό τρίπτυχο παραλία - φεγγάρι - φωτιά. Ούτε ερωτικό ούτε παρεϊστικο κλίμα όμως. Κάτι σε γλυκιά μελαγχολία και την ψυχρούλα που κατεβάζει το βουνό νιώθω.
Η μουσική μπορεί να σε ταξιδέψει λοιπόν. Το λες και παγκόσμια αλήθεια. Απ΄την άλλη μπορεί να σε εκτονώσει, να σε φτιάξει, να σε χαλάσει, να σε κάνει να ερωτευτείς, να κλάψεις ή να γελάσεις, να χορέψεις, να τραγουδήσεις, να εκφραστείς. Αυτή είναι η μαγκιά της. Η μουσική μπορεί...
Υπάρχουν και κάποια τραγούδια βέβαια, που έχουν να κάνουν με αναμνήσεις και βιώματα. Ξυπνούν θύμησες από ανθρώπους και καταστάσεις. Όπως τα Θερινά Τα Σινεμά του Λουκιανού Κηλαηδόνη που έχουν τον ήχο, την μυρωδιά και την εικόνα του παππού μου...
Αλλά αυτό είναι μιά άλλη ιστορία.
ακου οτι σε γεμιζει και μην τοπ ολυ αναλυεις
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ μουσική "μιλάει" από μόνη της. Όσο για μένα, τις σκέψεις μου μοιράζομαι.
ΑπάντησηΔιαγραφή