Συνολικές προβολές σελίδας

Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2011

Μέρες Αργίας

 Είναι κάτι τέτοια ήσυχα απογεύματα σε μέρες αργίας που αρχίζουν όλα να τριγυρνούν στο κεφάλι μου. Τσουπ, από το πουθενά, έρχονται οι σκέψεις. Διάφορες. Πολύχρωμες, ασπρόμαυρες. Σαν να μην μπορούν να χωρέσουν τις υπόλοιπες μέρες του τρεξίματος και μπαίνουν πανηγυρικά όταν προσπαθώ να χαλαρώσω. Λάθος τάιμινγκ τους φωνάζω, αλλά με αγνοούν. Πάρτυ σου λέω...

 Σήμερα στο επίκεντρο της προσοχής έχει στρογγυλοκαθίσει το θέμα εργασία.
Όσο ήμουν μικρή φανταζόμουν πολλά και ποτέ δεν ειχα στάνταρ απάντηση στο "Τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις". Κτηνίατρος την Δευτέρα, μπαλαρίνα την Τετάρτη, πιλότος το Σάββατο. Η μάνα μου χαμογελούσε...

 Στα φοιτητικά μου χρόνια το πλάνο ήταν πιό συγκεκριμένο. Κάτι σε Helen Hunt στο As good as it gets. Διαφημιστικό γραφείο,  καλοραμμένα συνολάκια, επώνυμες γόβες, ευφάνταστες ιδέες, την Nike και την κάθε Nike να με προσκυνά για ένα πρότζεκτ, επαγγελματική καταξίωση. Έλα μου που η Αμερική πέφτει λίγο μακρυά και στην Ελλαδίτσα τα όνειρα μπάζουν στο πλύσιμο. Η μάνα μου χαμογελούσε...

 Και τώρα, έχοντας δουλειά σε εντελώς άλλο τομέα -κοντά στο πτυχίο, παράπονο δεν έχω- αλλά μίλια μακρυά από εκείνα τα όνειρα, αναρωτιέμαι αν είναι αργά ή όχι να βρει κανείς το μονοπάτι για εκείνο το γωνιακό γραφείο με τα μεγάλα παράθυρα. Ή έστω κάτι που να ξυπνάω Δευτέρα πρωί να πάω στην δουλειά και να το κάνω με όρεξη. Με μεράκι όπως λέμε οι Έλληνες.
Η μάνα μου όταν ακούει το "μήπως είναι αργά?" δεν μου απαντά. Η μάνα μου μου χαμογελάει...


Μονικάκι*









Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου