Αχ και να'ταν όλα λίγο πιό εύκολα.

   Αχ και να'ταν όλα λίγο πιό εύκολα...αυτή η σκέψη τριγυρνά στο μυαλό μου κάποιες φορές. Αυτές οι καθημερινές μικροαναποδιές να 'παίρναν κι ένα ρεπό που και που. Να αρμενίζαμε λίγο πιό ανέμελα βρε αδερφέ. Με καθαρό ουρανό κι αέρα στα πανιά μας. Ζητάω πολλά? (Ρητορική είναι η ερώτηση!)

   Κι το πότε η καλή συνεννόηση έγινε τόσο περίπλοκη έννοια, ποτέ μου δεν κατάλαβα. Η εύκολη συνεννόηση με δυό κουβέντες, είτε είναι σε θέμα δουλειάς, είτε με φίλους, οικογένεια, σχέση κλπ. Θα μου πεις από την άλλη πως οι δυσκολίες (κάθε μορφής) είναι για να τις ξεπερνάμε. What doesn't kill you makes you stronger και τα συναφή. Οκ. Έχω δυναμώσει αρκετά όμως...Give me a break.

   Ν'αρμενίσω λίγο...

   ΥΓ. Κι ας μην τα "ρίχνουμε" όλα στον εκάστοτε ανάδρομο Ερμή. Φταίμε κι εμείς, φταίνε και οι άλλοι. Ας ξεκινήσουμε με τους εαυτούς μας όμως πρώτα...

Μονικάκι*

Η μουσική μπορεί.

  Είναι που λες κάποια τραγούδια, κάποιες μελωδίες, που μπορούν να σκηνοθετήσουν μέσα μας ολόκληρες σκηνές από το πουθενά. Το΄χεις προσέξει? Και δεν έχει να κάνει με αναμνήσεις. Απλά ξεπηδούν εικόνες. Εικόνες που ξέρουν τα βήματα και χορεύουν στη μουσική...

  Τί εννοώ θα μου πεις.

  

  Όταν ακούω το Layla του Eric Clapton βλέπω αμερικάνικο μπαρ. Ναι, σαν αυτά στις ταινίες. Παλιά ξύλινη μπάρα, χαμηλό κοκκινωπό φωτισμό, μουσάτο πενηντάρη μπάρμαν και τον ήχο μπιλιάρδου στο βάθος.

http://www.youtube.com/watch?v=9_jpWumPnxc

  Στο Fast Car της Tracy Chapman είμαι σε αυτοκίνητο που τρέχει σε ανοιχτούς δρόμους. Οι εικόνες εξω εναλλάσσονται γρήγορα. Είναι χρυσαφιές. Είναι αργά μεσημεράκι. Μυρίζει ελευθερία και ξεγνοιασιά.

http://www.youtube.com/watch?v=Orv_F2HV4gk

  Με τους Pink Floyd και το Wish You Were Here είναι καλοκαίρι βράδυ. Κλασσικό τρίπτυχο παραλία - φεγγάρι - φωτιά. Ούτε ερωτικό ούτε παρεϊστικο κλίμα όμως. Κάτι σε γλυκιά μελαγχολία και την ψυχρούλα που κατεβάζει το βουνό νιώθω.

http://www.youtube.com/watch?v=QCQTr8ZYdhg

  Η μουσική μπορεί να σε ταξιδέψει λοιπόν. Το λες και παγκόσμια αλήθεια. Απ΄την άλλη μπορεί να σε εκτονώσει, να σε φτιάξει, να σε χαλάσει, να σε κάνει να ερωτευτείς, να κλάψεις ή να γελάσεις, να χορέψεις, να τραγουδήσεις, να εκφραστείς. Αυτή είναι η μαγκιά της. Η μουσική μπορεί...

  Υπάρχουν και κάποια τραγούδια βέβαια, που έχουν να κάνουν με αναμνήσεις και βιώματα. Ξυπνούν θύμησες από ανθρώπους και καταστάσεις. Όπως τα Θερινά Τα Σινεμά του Λουκιανού Κηλαηδόνη που έχουν τον ήχο, την μυρωδιά και την εικόνα του παππού μου...

Αλλά αυτό είναι μιά άλλη ιστορία.

 

Μέρες Αργίας

 Είναι κάτι τέτοια ήσυχα απογεύματα σε μέρες αργίας που αρχίζουν όλα να τριγυρνούν στο κεφάλι μου. Τσουπ, από το πουθενά, έρχονται οι σκέψεις. Διάφορες. Πολύχρωμες, ασπρόμαυρες. Σαν να μην μπορούν να χωρέσουν τις υπόλοιπες μέρες του τρεξίματος και μπαίνουν πανηγυρικά όταν προσπαθώ να χαλαρώσω. Λάθος τάιμινγκ τους φωνάζω, αλλά με αγνοούν. Πάρτυ σου λέω...

 Σήμερα στο επίκεντρο της προσοχής έχει στρογγυλοκαθίσει το θέμα εργασία.
Όσο ήμουν μικρή φανταζόμουν πολλά και ποτέ δεν ειχα στάνταρ απάντηση στο "Τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις". Κτηνίατρος την Δευτέρα, μπαλαρίνα την Τετάρτη, πιλότος το Σάββατο. Η μάνα μου χαμογελούσε...

 Στα φοιτητικά μου χρόνια το πλάνο ήταν πιό συγκεκριμένο. Κάτι σε Helen Hunt στο As good as it gets. Διαφημιστικό γραφείο,  καλοραμμένα συνολάκια, επώνυμες γόβες, ευφάνταστες ιδέες, την Nike και την κάθε Nike να με προσκυνά για ένα πρότζεκτ, επαγγελματική καταξίωση. Έλα μου που η Αμερική πέφτει λίγο μακρυά και στην Ελλαδίτσα τα όνειρα μπάζουν στο πλύσιμο. Η μάνα μου χαμογελούσε...

 Και τώρα, έχοντας δουλειά σε εντελώς άλλο τομέα -κοντά στο πτυχίο, παράπονο δεν έχω- αλλά μίλια μακρυά από εκείνα τα όνειρα, αναρωτιέμαι αν είναι αργά ή όχι να βρει κανείς το μονοπάτι για εκείνο το γωνιακό γραφείο με τα μεγάλα παράθυρα. Ή έστω κάτι που να ξυπνάω Δευτέρα πρωί να πάω στην δουλειά και να το κάνω με όρεξη. Με μεράκι όπως λέμε οι Έλληνες.
Η μάνα μου όταν ακούει το "μήπως είναι αργά?" δεν μου απαντά. Η μάνα μου μου χαμογελάει...

Μονικάκι*